‘New York is wel echt jouw stad hè?’ vroeg iemand mij laatst. Ehhhhh moest ik daar echt nog antwoord op geven? Al zijn de meningen daarover dus rijkelijk verdeeld. De meesten vinden het fantastisch om er een week rond te hobbelen en het roerige straatbeeld in zich op te nemen, maar gaan daarna maar al te graag weer rechtsomkeert. Terug naar het land waar de rode lampen van een het stoplicht nog iets betekenen; waar iedereen netjes opzij gaat bij het geluid van de brandweer; en waar Trump niet regeert.

Oh, en je na je blindedarmoperatie niet een bankroof hoeft te plannen of een nier te verkopen op de zwarte Libanese markt.

It swallows you up and spits you out
Iets met: vies, druk en kneiters duur. Maar bovenal is het volgens mij de overweldiging waar men niet langer dan een week mee wil dealen. ‘It swallows you up and spits you out’ is een bekend gezegde. Maar iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik verliefd ben op deze stad. Nee, niet op m’n nieuwe paar Michael Kors, de bulldogpuppy van de buren of op Orlando Bloom. Maar op de stad die voelt zoals het schoolplein vroeger deed. Eén groot speelparadijs, waar je opkijkt naar alles en iedereen om je heen. En je, nadat de bel gaat, je eigenlijk liever nog wat langer had willen blijven.

Gelukkig is deze dazzling playground komende vier weken weer voor even mijn thuis. En aangezien ik telkens weer dezelfde vraag krijg, waarom ik steeds weer terugga, bij dezen mijn ode aan New York. En nee, dit is zeker niet New York’s eerste love letter ooit. En ook zeker niet de laatste. But for what it’s worth: here’s mine.  

Kijk eens omhoog…
OK, ik ben wel degelijk fan van Amsterdam, begrijp mij niet verkeerd. But, you can’t compare the two. Op een zonnige dag vaar je daar over de grachten, chill je in het Vondelpark en ga je lekker bbq’en op je mini balkon of gewoon voor op de stoep. Hier, kijk je naast voorruit, ook ómhoog. Omzoomd door de gigantische, in de zon glinsterende wolkenkrabbers, die voor mij fungeren als een soort energy boost. Een constante reminder dat alles mogelijk is. Een soort extra drive voor je innerlijke ambitie.

De wereld aan je voeten
Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik houd er echt van om bovenop de daken te staan. En in New York betekent dit uitzicht over een oase aan wolkenkrabbers, met de wereld letterlijk aan je voeten. Het is af en toe the perfect escape, voor als het je daarbeneden even te druk wordt. En, kom op, dat is toch het ultieme gevoel van vrijheid? En tja, als je dat eenmaal hebt gezien, kom je op een rooftop in Amsterdam al snel van een koude kermis thuis. En lijkt het uitzicht een beetje op een platte pannenkoek met wat kersen erop…

Great place to BEE
Oké, volgens mij is dit algemeen bekend, maar voor degenen die dit nog niet wisten: ik ben dus doodsbang voor wespen. En ok, bijen waarvan ik denk dat het wespen zijn. Hommels? Die vind ik dus lief. En jaja, je voelt ‘m aankomen. Dankzij de urban jungle is het hier bijzonder onaantrekkelijk om als wesp te leven. Ik hoef hier dus – bijna nooit – zo’n awkward kamikaze sprint te trekken vanaf een vol terras, wanneer er weer eens zo’n zwart-geel-schijtbeest mij net iets te lang blijft terroriseren.

Lang leve genummerde straten
Ik heb dus het richtingsgevoel van een garnaal. Tja, ik zeg het maar gewoon eerlijk. Het is zelfs zo erg, dat ik voor een ‘onbekende’ locatie vaak een extra 15 minuten reistijd incalculeer, zodat ik altijd vooralsnog op tijd ben. Verdwalen is bij mij aan de orde van de dag, en als mijn telefoon uitvalt – lees: mijn life-line Google Maps – is er regelrechte paniek. Maar niet in New York, waar de avenues en straten gewoon NUMMERS hebben. Can I get a Hallelujah? Hadden we dat maar in Amsterdam… *zucht. 

Me, myself and I
In je eentje uiteten gaan. In Amsterdam zou ik het niet zo snel doen. Hier? Nou, ik schrijf deze blog momenteel vanaf een overvol terras waar ik met me, myself and I een overheerlijke pasta naar binnen werk. Dit is dus ook één van de dingen die ik zo kan waarderen aan NYC: met jezelf uiteten gaan. Alleen. In een vol restaurant. En niemand die je raar aankijkt. Heerlijk.

Daarnaast is New York een stad waar je je ook best wel eens eenzaam kunt voelen. Dit, terwijl je omgeven bent door 8,5 miljoen mensen. Wat er dus voor zorgt dat er niet echt ruimte is om daar bij stil te staan. Het dwingt je zowat to get yourself out there. Niemand zit op je te wachten of staat voor je in de rij, je zult er zelf wat van moeten maken. Time to thicken that skin!

24/7 leven
Je hoeft je hier geen zorgen te maken dat de AH dicht is na tienen, of überhaupt dan pas opengaat op zondagochtend. Hier kun je 24/7 op elke hoek wel eten kopen. Ben je bijvoorbeeld door die uit de hand gelopen werkborrel vergeten om nog een panty te kopen voor morgen, hop je toch gewoon even de H&M in? Die is op Times Square namelijk gewoon open tot 01.00 AM. En op zondag zelfs tot 02.00 uur. (Ik ben dus heel erg benieuwd of er mensen zijn die dronken shoppen, *rats* die creditcard erdoorheen jassen en ‘s ochtends denken: holy-f wat heb ik allemaal gekocht? Een beetje als wanneer ik boodschappen doe met een kater – lees: zieke dorst en vreetbuien – en dan ook onnodig veel eten en drinken in m’n mandje gooi wat ik anders nooit eet).

Life’s tough, get a (Yankees) helmet
Iedereen weet: New York is een harde stad. Sinatra zong het al; if you can make it here, you can make it anywhere.’ Ik gok dat dat slaat op succes. Maar ik zie het eerder als survival-kit. Mijn moeder zei vroeger: ‘als je daar dood neervalt, is er een kans dat niemand je opraapt, hoor.’ En ja, die kans is er. Er lopen namelijk behoorlijk wat straatgekkies rond onder invloed van alles wat God verboden heeft, en grote kans dat als jij flauwvalt ze denken dat je ook zo’n bad-shit-crazy-ass bent, die denkt dat ze de Queen of Persia is of in haar eigen wereld auditie doet voor Cirque du Soleil. Hoe dan ook: de stad leert je wat harder te worden. Het is aan jou hoe je ermee om gaat. Het slokt je op en spuugt je uit, maar wel met een aantal harde lessen rijker. Just don’t get swallowed as a whole ; )

Meer blogs over New York City lees je hier.