Het leven is niet altijd rosé en maneschijn. Maar hee, dat is oké  (+WIN!)

Ik was advocaat. Nu ben ik mezelf

Deze fangirl volgt al ruim een jaar Judith Noordzij op Instagram. Judith is coach, spreker en schrijver en ze inspireert mij elke dag met haar aanstekelijke drive en missie om bewuster en fit door het leven te gaan. Deze maand ligt haar boek ‘Ik was advocaat. Nu ben ik mezelf’ in de winkel. En dat las ik dus één dag uit. Hieronder lees je waarom.

Boek ‘Ik was advocaat. Nu ben ik mezelf’

Al meteen na de eerste vijf pagina’s voelde het boek van Judith als een ware verademing. Verhelderend. Ik kon al snel niet meer stoppen met lezen. Judith beschrijft haar hele levensloop in de meest eerlijke, kwetsbare vorm. Ontzettend dapper. Van de meest diepe dalen en alle emoties die daarbij komen kijken, tot wat ze vandaag de dag heeft bereikt en hoe ze daar gekomen is. Onderwerpen als hoog gevoeligheid, torenhoge ambities, de drang naar onmiddellijke behoeftebevrediging, erbij willen horen en het over- en voorkomen van een burn-out, passeren de revue.

Een gemiddelde aflevering van Dr. Phil was er niks bij

Momenteel schrijf ik deze blog vanuit Turijn; een ronduit prachtige stad in Noord-Italië. Ik voel mij bevoorrecht dat ik hier een maand kan rond hobbelen en schrijven, maar dat is niet de enige reden dat ik hier zit. ‘Maakt u een grap?’ was mijn reactie toen de huisarts mij wilde doorverwijzen – terwijl ik tegenover hem nonchalant probeerde te happen naar íets meer lucht. ‘Maar ik ben net terug van een maand Bali meneer’ ging ik er tegenin. ‘Dus overspannen? Dat lijkt me sterk.’ Maar het negeren werd lastig. Huilen gebeurde te pas en (vooral) te onpas, zonder enige aanleiding. In de Appie, in de sportschool, op het terras. Achteraf moest ik er vaak om lachen. Ik huil normaliter nou eenmaal niet (zo snel), maar dit was janken met de pet op. Immense krokodillentranen. Niagara Falls. Een gemiddelde aflevering van Dr. Phil was er niets bij.

Nu laat mijn Instagram account je waarschijnlijk anders doen geloven. Terecht. Maar goed, je zet nou eenmaal niet zo snel teksten als ‘YES! Vandaag maar 4 uur gehyperventileerd. Huilbuienteller op: 2. #progress #millennialife #lekkergoings’ op Instagram, alsof je net met crossfit bent begonnen en weer een haltertje zwaarder kunt liften.

Knots knetter herkenbaar

Judith benadrukt in haar boek ook hoe belangrijk het is dat je ontdekt wie je bent en wat je nou eigenlijk écht graag wilt. Je bent niet je CV en je bent ook niet je competenties. Jij bent jij, als persoon. Alleen de vraag is of je jezelf goed genoeg kent. Als je eens terugdenkt aan je jeugd; wat wilde je dan vroeger graag worden? Waar was je goed in? Doe je nog (wel eens) iets met die passie? Krijg je energie van je huidige baan? Dit boek helpt je om jezelf beter te leren kennen en goed voor jezelf te zorgen. Zowel mentaal als fysiek.

Ik kan mij goed identificeren met Judith’s verhaal: een levendige studententijd bij het corps, in het plaatje willen passen, je baan opzeggen omdat het niet meer gaat en je passie achterna chasen op eigen houtje. Dit boek is een bewijs dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, in tegenstelling tot de schijnperfectie van ieders leven op Instagram (inclusief dat van mij). Je zit nou eenmaal niet elk weekend in de zon op het terras met een glas lichte rosé uit de Provence. Soms gaat het gewoon even allemaal niet zo awesome en dat is dus ook helemaal niet ‘erg.’

Pssst… ik mag een boek weggeven!

Hiep hoi! Ik mag van uitgeverij Unieboek Spectrum een exemplaar weggeven! Dus: kun jij wel een portie lef gebruiken om te ontdekken wie je bent en waar je passie ligt? Laat hier onder deze blog een reactie achter waarom jij dit boek graag wilt lezen en wie weet valt hij binnenkort wel bij jou op de deurmat!

Continue Reading

Een ode aan imperfectie (heb je even?)

Ode aan imperfectie voor Millennials

Oké, ik was dus niet op Lowlands. En dat lieten al m’n vrienden mij geen seconde vergeten via alle mogelijke kanalen. WhatsApp, Instagram, Snapchat en ik werd zelfs gebeld. Daarnaast ging ik ook al niet op sterrenvakantie naar Mykonos of Ibiza. En ren ik ook niet de New York Marathon voor KWF. Ja echt, #FML.

Bol.com AlgemeenBol.com Algemeen

Soms wil je wel ‘ff’ een break van die continue strijd. Met jezelf, je ambitieuze broers en zussen en het uberfantastische leven van iedereen op Instagram. Is het allemaal wel leuk genoeg? Haal je wel echt het onderste uit de kan? Vlammen je vrienden niet harder door dan jij? Ik vind het ronduit vermoeiend soms. En tja, die nooit aflatende ambitie helpt ook niet echt mee.

Het grote Faal Fissa

Hoog tijd voor een ode aan imperfectie. Want wat proberen we toch met z’n allen een partijtje perfect te zijn. Hoezee. Elke dag opnieuw. Nou, tot afgelopen zondag dus. Want toen liep ik rond op het Icarus Festival, wat compleet in het teken stond van imperfectie. Onvolmaaktheid. Het omarmen van je fuck-ups. En het vieren van falen. Welkom op het grote Faal Fissa. Klinkt als muziek in de oren toch, dit?

Ik begon de avond bij de verhalen van de helden bij Fuck-Up Nights. Want ja: ik vind je toch een held als je daar gaat staan en om het grootste faalproject in je leven te vertellen. Vaak is dit toch iets met een droom, faillissement en een grote hoop teleurstelling en ellende. Maar eind goed al goed, want deze sprekers kwamen allen weer op hun pootjes terecht. Maar wat leert zo’n avond je nou eigenlijk?

Bereidheid tot falen (eh, you craycray?)

Nou, dat je eigenlijk meer bereid moet zijn om te falen. Wij Millennials (jaja, lekker generaliseren) gaan natuurlijk al steigeren bij de gedachte alleen al. Want: hallo, faalangst? Daar creëren we natuurlijk geen ruimte voor. En bereidheid al helemaal niet. ‘Die is gek.’ Wij willen alle successen het liefst meetbaar maken (groeien we wel snel genoeg?). Presteren to the max. En net zo hard werken als nodig, om ‘in onze ogen’ succesvol te zijn.

ode aan imperfectie
Lekker vieren dat falen. Oogkleppen op en gaan

Lekker collectief Headspacen

Ondertussen heb ik nog nooit zo veel vrienden gehad met een burn-out. Zitten de meest nuchtere mensen die ik ken ineens op meditatie- en mindfulnesscursus. Of elke ochtend te headspacen. En is een maandelijks gesprek met een coach of psycholoog ‘iets wat iedereen tegenwoordig doet.’ Kortom; in plaats van wat meer schijt te krijgen aan die druk om continu te moeten presteren, vlammen we gewoon lekker door. En zoeken we middelen om we dit juist langer vól te houden. Beetje krom wel, niet?

Fuck it. Maar nu echt.

Maar het verlangen naar die idealen die wij onszelf opleggen, gaat verder dan alleen die droombaan en voldoende likes op social. En dat werd wel duidelijk tijdens de Grote Millennial Fuck-It Show van Daan Klever en Wing Yan Man. Daar stond ik dan met microfoon in de hand, 5 minuten na het startsein van deze workshop, al te karaoken (lees: mee te blèren) op I Want It That Way van de Backstreet Boys. Nou, ik kan je vertellen: daarna maakt vrij weinig je nog uit. Dus over een ijsbreker gesproken… petje af jongens. Er werd gepraat over onzekerheden als dik zijn en een kromme neus, tot aan waarom je zo ontzettend graag geen weirdo, loser of luie donder wilt zijn. Over erbij horen en over die eeuwige FOMO waar iedereen aan ‘lijdt.’ En eens in de zoveel tijd wordt er geroepen: ‘maar, fuck die shit!’ En dan denk je inderdaad, fuck die shit ook. Die corporate carrière waar je vader zo trots op is, dat koophuis van die vriend waar jij de komende vijf jaar nog louter van droomt tot aan die k*t onbetaalbare vakantievilla op Mykonos. Fuck it.

De Grote Millennial Came Show Fuck it Show
Beregezellig tijdens de Fuck It Show op Icarus 2018

Gun jezelf die bank-aardappel-avond

De Grote Millennial Fuck it Show; een hele een verademing dus. Maar; the show must go on. En dan heb ik het niet over het doorgaan met je leven 10x leuker te laten lijken dan het eigenlijk is. Nee, juist om je eigen, persoonlijke Fuck It show vol te houden. #HOEDAN? Nou, de eerstvolgende keer dat jij het gevoel hebt dat je weer iets ‘moet’, laat je dat restje onderin die kan gewoon lekker voor wat het is. ‘Vlammen’ hoeft niet elke dag van de week, anders zou het ook niet meer zo heten. Gun jezelf eens in de zoveel tijd gewoon een bank-aardappel-avond. Ook op vrijdag. Wát VRIJDAG?! Ja, gewoon doen. Lekker burgerlijk en recalcitrant. En vul die denkbeeldige knapzak met ‘schijt’ en deel dat af en toe beetje bij beetje uit. Als je weer het gevoel hebt, dat je weer iets moet. Van jezelf. Van je moeder. Of van je super sociale en hippe vrienden, die lekker wél naar de FRITS-borrel gaan. Hee doei hè,  veel plezier.

Bol.com AlgemeenBol.com Algemeen

Lees ook: ‘Millennial Coaching: al dat ‘moeten?’ In de kliko!’

Continue Reading

Millennial coaching: al dat ‘moeten?’ In de kliko! (WIN!)

Millennial coaching met Daan Klever

Succes. It’s a funny thing. Want wij millennials – ja, jongens ik scheer ons voor het gemak even allemaal over één kam – streven het allemaal na, alsof het een heilige Indische God is. Een utopische eindbestemming, waar je maar niet aankomt. Een soort blind happen naar Peijnenburg.

Maar, wat is dat dan precies? Dat ‘grote succes’ waar we allemaal zo op azen, vraag ik. “Dat is voor iedereen anders” aldus Millennial Coach Daan Klever. “Voor de één betekent dit carrière en prestige, terwijl de ander ernaar streeft al werkend de wereld over te reizen.” Hmm, ik gok dat hij met dat laatste wellicht mij bedoelt.

Woensdagmiddag nam ik de proef op de som en had ik mijn allereerste coachsessie ooit. Bij Daan dus. En ik koos voor zijn befaamde powercoachsessie: ‘quick wins en uitdagende eye-openers’ dat leek me wel wat. En ja, befaamd ja, want deze jongeman stond afgelopen week, geïnterviewd en al, pontificaal in NRC. Dus ik, als nuchtere millennial – doch fanatiek Peijnenburghapper ­– werd toch wel erg nieuwsgierig.

 

‘We leven zo toe naar dat ene ideaalbeeld dat ons is opgelegd […]’

 

“En waarom vind je dat eigenlijk zo lastig, dat ‘nee’ zeggen?”, vraagt hij, terwijl we al struinend in het zonnetje de grachten aflopen van Amsterdam. Auch, meteen raak, dacht ik.

Ik hoor je denken: huh, maar is deze coachsessie dan niet werk gerelateerd? Nee. Dat dacht ik dus ook meteen; waar gaat dit heen? We moeten het toch hebben over mijn carrière, slimme keuzes maken, stappen zetten, ehm? Nogmaals, nee dus. Daan legt uit dat het meer gaat over persoonlijk leiderschap, zodat jij je leven kunt leiden zoals jij dat wilt.

 

‘Velen van ons committeren zich aan de manier van leven die van ons verwacht wordt’

 

En presteren zul je
“Kijk, we leven in een prestatiecultuur die geleid wordt door de verwachtingen van anderen. Velen committeren zich ook aan de manier van leven die van ons verwacht wordt”, aldus Daan. “We leven zo toe naar dat ene ideaalbeeld dat ons is opgelegd, dat najagen van dat grote succes. Maar vraag jezelf eens af: wat betekent succes nou voor jóu?” Hij wil de status quo challengen en dat vind ik naast bewonderingswaardig, ook zó essentieel. “Wat is nou opgelegd als succes en wat definieer jij zelf als ‘succes’?” vraagt hij. Ai, weer zo’n knoepert van een vraag.

Ikzelf merk onder ons ambitieuze millennials vaak een vooroordeel over coaching. ‘Nou, dat heb ik niet nodig,’ hoor je dan. Of: ‘Ja maar ik heb toch geen probleem?’ Nee, wake up guys, daar gaat coaching dus ook niet over. Geef toe: ook jij vraagt je weleens af: kak, is dit het nou? Heb ik hier nou 5 jaar voor gestudeerd? Of: Wat wil ik nou écht?

Als een nutteloos pak vla met FOMO
Ongetwijfeld heb je jezelf ook wel eens gevonden, ergens miserabel in een hoekje, staand op een borrel als een nutteloos pak vla, omdat je móest. Die persoon was immers ook op jóuw verjaardag gekomen. Of jezelf rete-moe toch nog naar dat festival sleurt, omdat die FOMO het weer van je wint. “Coaching is geen vereiste”, zegt Daan. “Maar ik denk zeker dat iedereen het kan gebruiken.” En trouwens, hoe fijn is het – even tussendoor hoor – dat je dan niet plaats hoeft te nemen op de rode Freud bank tegenover een wollig type die jouw innerlijke demonen tot leven brengt, maar gewoon een rondje Vondelpark kunt doen? Of de grachten afstruint terwijl je werkt aan je persoonlijke groei, met een sparringpartner van jouw leeftijd. Ik vond het een verademing. “Die negatieve associatie met coaching onder millennials moet ervan af. Want zeker binnen onze generatie, waarin we zoveel moeten van onszelf, kan het je echt helpen je leven te leiden zoals jij dat wilt.”

 

‘Coaching is geen vereiste, maar iedereen kan het gebruiken’

 

Partijtje druk promotie maken
Daan beschrijft zijn Persoonlijk Leiderschap traject als het ware als een tool. “Een tool waarmee je supersnel focus krijgt op wie je bent, waar je krachten en talenten liggen, maar vooral ook om te ontcijferen wat je nou écht wilt en daar eindelijk eens werk van gaat maken.” We zitten met zijn allen op die alsmaar doordenderende stoomtrein, ons een partijtje druk te maken over promotie maken, sociaal zijn en leuke dingen doen, vervolgens op social media natuurlijk laten zien hoe leuk ons leven wel niet is, en niet te vergeten ook die toffe, verre reizen maken. Maar spring er af en toe eens af – van die trein. Gewoon voor een uurtje een goed gesprek. Niks geen zweverig gedoe (thank god). Dus tja jongens, ook ik ben om. Al dat ‘moeten’… hop, in de kliko ermee.

WIN!
Wil jij ook eens zo’n Powercoachingsessie proberen? Daan geeft 1 sessie gratis weg! Like de 20-Something pagina (als je dat nog niet hebt gedaan!) en laat in een reactie achter waarom jij deze sessie zou moeten winnen!

Continue Reading