Het leven is niet altijd rosé en maneschijn. Maar hee, dat is oké  (+WIN!)

Ik was advocaat. Nu ben ik mezelf

Deze fangirl volgt al ruim een jaar Judith Noordzij op Instagram. Judith is coach, spreker en schrijver en ze inspireert mij elke dag met haar aanstekelijke drive en missie om bewuster en fit door het leven te gaan. Deze maand ligt haar boek ‘Ik was advocaat. Nu ben ik mezelf’ in de winkel. En dat las ik dus één dag uit. Hieronder lees je waarom.

Boek ‘Ik was advocaat. Nu ben ik mezelf’

Al meteen na de eerste vijf pagina’s voelde het boek van Judith als een ware verademing. Verhelderend. Ik kon al snel niet meer stoppen met lezen. Judith beschrijft haar hele levensloop in de meest eerlijke, kwetsbare vorm. Ontzettend dapper. Van de meest diepe dalen en alle emoties die daarbij komen kijken, tot wat ze vandaag de dag heeft bereikt en hoe ze daar gekomen is. Onderwerpen als hoog gevoeligheid, torenhoge ambities, de drang naar onmiddellijke behoeftebevrediging, erbij willen horen en het over- en voorkomen van een burn-out, passeren de revue.

Een gemiddelde aflevering van Dr. Phil was er niks bij

Momenteel schrijf ik deze blog vanuit Turijn; een ronduit prachtige stad in Noord-Italië. Ik voel mij bevoorrecht dat ik hier een maand kan rond hobbelen en schrijven, maar dat is niet de enige reden dat ik hier zit. ‘Maakt u een grap?’ was mijn reactie toen de huisarts mij wilde doorverwijzen – terwijl ik tegenover hem nonchalant probeerde te happen naar íets meer lucht. ‘Maar ik ben net terug van een maand Bali meneer’ ging ik er tegenin. ‘Dus overspannen? Dat lijkt me sterk.’ Maar het negeren werd lastig. Huilen gebeurde te pas en (vooral) te onpas, zonder enige aanleiding. In de Appie, in de sportschool, op het terras. Achteraf moest ik er vaak om lachen. Ik huil normaliter nou eenmaal niet (zo snel), maar dit was janken met de pet op. Immense krokodillentranen. Niagara Falls. Een gemiddelde aflevering van Dr. Phil was er niets bij.

Nu laat mijn Instagram account je waarschijnlijk anders doen geloven. Terecht. Maar goed, je zet nou eenmaal niet zo snel teksten als ‘YES! Vandaag maar 4 uur gehyperventileerd. Huilbuienteller op: 2. #progress #millennialife #lekkergoings’ op Instagram, alsof je net met crossfit bent begonnen en weer een haltertje zwaarder kunt liften.

Knots knetter herkenbaar

Judith benadrukt in haar boek ook hoe belangrijk het is dat je ontdekt wie je bent en wat je nou eigenlijk écht graag wilt. Je bent niet je CV en je bent ook niet je competenties. Jij bent jij, als persoon. Alleen de vraag is of je jezelf goed genoeg kent. Als je eens terugdenkt aan je jeugd; wat wilde je dan vroeger graag worden? Waar was je goed in? Doe je nog (wel eens) iets met die passie? Krijg je energie van je huidige baan? Dit boek helpt je om jezelf beter te leren kennen en goed voor jezelf te zorgen. Zowel mentaal als fysiek.

Ik kan mij goed identificeren met Judith’s verhaal: een levendige studententijd bij het corps, in het plaatje willen passen, je baan opzeggen omdat het niet meer gaat en je passie achterna chasen op eigen houtje. Dit boek is een bewijs dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, in tegenstelling tot de schijnperfectie van ieders leven op Instagram (inclusief dat van mij). Je zit nou eenmaal niet elk weekend in de zon op het terras met een glas lichte rosé uit de Provence. Soms gaat het gewoon even allemaal niet zo awesome en dat is dus ook helemaal niet ‘erg.’

Pssst… ik mag een boek weggeven!

Hiep hoi! Ik mag van uitgeverij Unieboek Spectrum een exemplaar weggeven! Dus: kun jij wel een portie lef gebruiken om te ontdekken wie je bent en waar je passie ligt? Laat hier onder deze blog een reactie achter waarom jij dit boek graag wilt lezen en wie weet valt hij binnenkort wel bij jou op de deurmat!

Continue Reading

Boekreview: The subtle art of not giving a fuck

Eigenlijk willen we altijd maar meer. Meer verdienen, meer reizen, meer vrienden, meer feestjes. Daarnaast willen we graag ook succesvol zijn, en het liefst nog een partijtje gelukkig ook. HOEZEE. Je zou er bijna moe van worden, al dat ‘willen.’ 

Bol.com AlgemeenBol.com Algemeen

That freakin’ Paradox of Choice
Maar meer = dus niet altijd beter. Voorbeeld: in de AH staan in het schap wel 15 soorten wasmiddel uitgestald. Dus, voor welke ga je dan? Daar is die stomme paradox of choice weer: Hallo, keuzestress. Hetzelfde geldt in een restaurant: hoe groter de menukaart, hoe zwaarder ik het heb. En nee, die bediende blijft niet forever aan je tafel wachten tot jij je keuze hebt gemaakt. En nee, no pressure. Ja, echt: vermoeiend!

Limited ‘f*cks to give’
Bucket lists worden ook alsmaar langer, de lat leggen we inmiddels ergens rond Hemel-niveau en omdat ‘ons Millennials’ altijd is ingefluisterd dat wij alles kunnen bereiken als we maar ons best doen; we will die trying. Maar de waarheid is: je hebt maar een beperkt aantal ‘f*cks to give.’ Kortom: de dingen waar je een f*ck om geeft, moet je zorgvuldig uitkiezen. En de rest? Dat moet je leren loslaten. Ja goed verhaal, amigo. #HOEDAN?

Dé Millennial bijbel
Het is namelijk knap lastig in een wereld waar enkel het heftigste nieuws de headlines haalt; de meest bizarre filmpjes viral gaan en juist de meest gelikete foto’s op social onze aandacht trekken. Het extreme = normaal geworden. En dat resulteert in redelijk oppervlakkige waarden en een soort honger naar perfectie, die nooit gestild wordt. Maar gelukkig is daar Mark Manson, die je even goed wakker schudt met deze mega fijne bijbel voor Millennials: ‘The subtle art of not giving a f*ck.’ Dé must-read voor elke Millennial. En overigens een hilarische pageturner.

LIKE & WIN!
Van A.W. Bruna Uitgevers mag ik drie Nederlandstalige exemplaren weggeven! Dus ben je nieuwsgierig geworden naar dit topboek? Doe mee! Like de 20-Something page en laat in een comment achter waarom jij dit boek moet winnen, of tag de persoon aan wie jij dit boek gunt! Wie weet ligt deze bijbel binnenkort wel bij jou op de mat…

 

Bol.com AlgemeenBol.com Algemeen

Continue Reading

Boekreview: Zeik niet zo 

Ken je dat gevoel, dat je een artikel of column leest waarbij je denkt: hè hè, die heeft het begrepen. Of eigenlijk, voel jíj je voor even begrepen. Nou beste mensen; ik weet een heel boek voor jullie. Tenminste, mits je geboren bent tussen 1980 en het jaar 2000. Oh en ‘bovengemiddeld narcistisch bent, opgevoed zoals prinsje Willem, niet vooruit te branden en je verwachtingen ergens liggen ter hoogte van cloud 9.’ Over ‘dé Millennial’ is volgens mij, vooral door die verveelde babyboomers, inmiddels meer geschreven dan over het leven van Julius Caesar.

Bol.com AlgemeenBol.com Algemeen

‘100% Millennial’
OK. We spaarden allemaal flippo’s, spraken onze vrienden meer over MSN dan in real life en Pikachu was een ding. Maar we zijn niet een kudde verwende schapen die je allen over één kam kunt scheren. Ik ben dus ook één van de ‘gelukkigen’ die zo’n stempel op z’n hoofd mag drukken met ‘100% Millennial’ erop. ‘Wij’ zijn volgens Google grof verwend. Rete lui. Vroeger erg gepamperd en we verwachten de wereld, het liefst aan onze voeten. En snel een beetje. Ja echt leuk man, deze generatie. Die moet je erbij hebben. 

Note-to-self
Je kunt begrijpen hoe blij ik werd toen ik het boek ‘Zeik niet zo’ in handen kreeg – over ‘het échte leven van een Millennial.’ Notabene toegereikt door een van de auteurs zelf. Over Millennials is inmiddels dus kneiter veel gezegd. Maar alles tussen deze twee kaften, is zo heerlijk herkenbaar en eerlijk opgeschreven. Deugdelijk ON POINT. Ik vind het schitterend. Zo lees je over slappe piemels en poepangst. Traumatiserende ex-vriendjes en bemoeizuchtige moeders. Maar ook over verlies, dieptepunten en omgaan met ziekte. Maiden, bedankt! Jullie hebben pas ballen. Daarnaast is het ook een goede note-to-self, dat wij af en toe wat minder mogen zeiken, jongens. Het leven is zo slecht nog niet. En ehhh… ‘een geinig boekie?’ Nee, een fucking must-read, dat je op elke pagina trakteert op dat ‘oja-moment’ en hardop gelach (en dus heel wat awkward moments in de trein).

Generation (wh)Y not
Misschien moeten we de term ‘Millennial’ op een bootje zetten en laten varen. Ik noem ‘ons’ liever Generation (wh)Y not. We zijn misschien idealistisch, maar niet narcistisch. En hebben dus wél de ballen (ja, weer die ballen. Want: no gutts, no glory) een eigen bedrijf te beginnen 20 jaar eerder dan Generatie X (lekker generaliseren). En voor alle krenten en droeftoeters die daar weer graag hun ‘plasje’ over wil doen: man, ‘zeik’ niet zo.

Bestellen, dus.

Continue Reading