‘Never give up on a dream because of the time it will take to accomplish it. Time will pass anyway’, zei ooit een wijze auteur in de jaren ’60. Een Amerikaan. Ene Earl Nightingale (en nee, schaam je niet, ik had ook nog nooit van de beste man gehoord). Enfin, hoe cliché het ook klinkt, meneer Nightingale was damn right.
Context? Ja, die zal ik even geven. Al sinds ik hier voor de eerste keer rond hobbelde als kleine banjer, die nog geen ‘prik’ lustte, ben ik fan van New York. Even voor jullie referentiekader: ik vond het in het Guggenheim leuker om in rondjes naar beneden te rennen, dan de architectuur of de kunst die daar de muren verrijkte te aanschouwen. (Dan heb je een beetje een idee).
Wonen in New York
En al helemaal nadat ik hier in 2014 met mezelf over Fifth liep, dacht ik: ik moet hier ooit gewoond hebben. Deze urban jungle aan wolkenkrabbers heeft een onverklaarbare mysterieuze aantrekkingskracht.
Soloreizen naar New York
Jaja, leuk bedacht maar hoe ga je dat doen dan? Sparen! Heel veel sparen. Oh, en uiteindelijk gewoon je ticket boeken zodat je niet meer terug kan. En vervolgens alleen op dat vliegtuig stappen. Want als je wacht tot er iemand met je meegaat, ga je waarschijnlijk niet meer. En tja, ergens is dat natuurlijk doodeng. Maar soms moet je in het diepe springen. Dus na ruim een jaar geld apart te hebben gezet, heb ik mijn kamerinboedel verplaatst naar kartonnen dozen en mijn koffer gepakt. Daar vertrok ik dan afgelopen vrijdag in de vroege ochtend met mijn groene, lelijke koffer naar Schiphol.
Thank the lord dat een vriendinnetje mij wegbracht, want bij de incheckbalie bleek die groene hutkoffer van mij maar liefst 27 kilo(!) te tellen. Hoe dan. Of ik er even ‘wat’ uit kon halen. Top. Ik zweer dat het door de koffer komt, die is an sich gewoon heel zwaar. ‘In New York koop ik wel een nieuwe’, zei ik nog. Vloekend op dat onding.
Nooit meer naar huis
Inmiddels ben ik alweer twee dagen in New York en zou het liefst nu al niet meer weggaan. Wat een geweldige stad! Het eerste dat ik deed? Een bagel met cream cheese scoren en deze oppeuzelen in het zonnetje op de tribune op Times Square. Waar mijn straat trouwens op uitkomt(?!) Hello New York!
3 Comments
Zo leuk om te lezen, ik ben fan. BIG TIME! <3 Geniet je even dubbel van die bagel? :)JOE! x
Hoi Cathelijn, ik las je stukje, en je site, leuk. Veel jongeren gaan op pad tegenwoordig, en veel ervan komen in de media met hun verhalen. Ik denk aan BNN reisprogramma’s waarin de presentatoren snel en gevat reflecteren op wat ze ondernamen. Af en toe zie ik zo’n programma en denk dan aan ‘ de jeugd van tegenwoordig’ wat een verschil toch met de jeugd in mijn tijd (1957). Omdat je de dochter bent van mijn nieuwe aardige buren, en je evenoud bent als mijn dochter, raakte ik geinteresseerd in je site en je verhaal. En het trof me, het is leuk. Het is leuk omdat het snel is en grappig. Grappig omdat je de typische engelse uitdrukkingen die iedereen gebruikt toch weer op een eigen pittige manier in je zinnen zet. Het is alsof je ze als een statement gebruikt, net even meer aangezet en toch gewoon in de zin als de andere woorden. Wat ik ook leuk vind is dat je je eigen levensreis beschrijft, Niet alleen de stedentrip maar ook je innerlijke reis, en ook dat doe je op een nieuwe manier. Het is alsof je laagjes verhaal hebt die horizontaal liggen en waartussen het licht schijnt. Alsof je als een Pinkelotje tussen het bladerdeeg beweegt, licht en fris van het ene laagje naar het andere, van de reis naar het innerlijk beleven en de stad en mensen om je heen en verder. Als lezer zou je kunnen denken waar is ze nu? Daardoor is je schrijfsel dromerig licht en luchtig en heeft het bite en diepgang.
Leuk te zien hoe je op je vader en moeder tegelijk lijkt.
Ik zal je stukjes af en toe es komen lezen. Goede reis, take care.