Oké, ik moet eerlijk toegeven; ik was vroeger dus stiekem een van die nerds die het vak kunstgeschiedenis echt leuk vond om te volgen. Uiteraard was dat nogal ‘uncool’ dus dat hield ik lekker voor mijzelf. Sommige kunststromingen kan ik zeer waarderen, andere… tja, gewoon niet. En als ik dan toch al aan het biechten ben: sommige kunst snap ik ook gewoon niet. Ik weet niet of ik dan te narrow-minded ben, maar afgelopen vrijdagavond liep ik door het mooie MoMa gebouw, af en toe starend naar de muur, zoals vroeger in mijn wiskundelessen naar het schoolbord.

Zelfs ná het lezen van de beschrijving, denk ik soms: oké, dit hangt dan in het MoMa. But why? Volgens mij had een 3-jarige met vingerverf hier ook zijn initialen onder kunnen krabbelen. En nee, dan heb ik het dus niet over die vierkante doeken die compleet in één kleur geverfd zijn. Ja, ook daarbij vind ik het soms vrij lastig het kunstzinnige ervan in te zien.

Maar! De drie verdiepingen daarboven maakten alles goed. Daar waren ze dan hoor; onze Nederlandse kunsthelden: Piet en Vincent. Oftewel Mondriaan en Van Gogh. Maar ook Andy Warhol, Edgar Degas en Pablo sierden de muren met hun beroemde werken. En ik? Ik deed stiekem een vreugdedansje na elke verdieping omhoog. Hoe tof om deze werken eindelijk eens in het echt te kunnen bewonderen! Al was dat bij ‘De Sterrennacht’ van Van Gogh nog een redelijke uitdaging. De ruimte voor het schilderij was vrij permanent geconfisqueerd door half Azië. Iets met selfiesticks en vergrootglazen. Ach, gelukkig was ik net zo enthousiast.

PS: Het leuke aan New York, is dat bijna elk museum wel een moment in de week geen entreeprijzen rekent. Goed opletten dus, voor je de volle pond betaalt!