Oké, ik was dus niet op Lowlands. En dat lieten al m’n vrienden mij geen seconde vergeten via alle mogelijke kanalen. WhatsApp, Instagram, Snapchat en ik werd zelfs gebeld. Daarnaast ging ik ook al niet op sterrenvakantie naar Mykonos of Ibiza. En ren ik ook niet de New York Marathon voor KWF. Ja echt, #FML.
Soms wil je wel ‘ff’ een break van die continue strijd. Met jezelf, je ambitieuze broers en zussen en het uberfantastische leven van iedereen op Instagram. Is het allemaal wel leuk genoeg? Haal je wel echt het onderste uit de kan? Vlammen je vrienden niet harder door dan jij? Ik vind het ronduit vermoeiend soms. En tja, die nooit aflatende ambitie helpt ook niet echt mee.
Het grote Faal Fissa
Hoog tijd voor een ode aan imperfectie. Want wat proberen we toch met z’n allen een partijtje perfect te zijn. Hoezee. Elke dag opnieuw. Nou, tot afgelopen zondag dus. Want toen liep ik rond op het Icarus Festival, wat compleet in het teken stond van imperfectie. Onvolmaaktheid. Het omarmen van je fuck-ups. En het vieren van falen. Welkom op het grote Faal Fissa. Klinkt als muziek in de oren toch, dit?
Ik begon de avond bij de verhalen van de helden bij Fuck-Up Nights. Want ja: ik vind je toch een held als je daar gaat staan en om het grootste faalproject in je leven te vertellen. Vaak is dit toch iets met een droom, faillissement en een grote hoop teleurstelling en ellende. Maar eind goed al goed, want deze sprekers kwamen allen weer op hun pootjes terecht. Maar wat leert zo’n avond je nou eigenlijk?
Bereidheid tot falen (eh, you craycray?)
Nou, dat je eigenlijk meer bereid moet zijn om te falen. Wij Millennials (jaja, lekker generaliseren) gaan natuurlijk al steigeren bij de gedachte alleen al. Want: hallo, faalangst? Daar creëren we natuurlijk geen ruimte voor. En bereidheid al helemaal niet. ‘Die is gek.’ Wij willen alle successen het liefst meetbaar maken (groeien we wel snel genoeg?). Presteren to the max. En net zo hard werken als nodig, om ‘in onze ogen’ succesvol te zijn.

Lekker collectief Headspacen
Ondertussen heb ik nog nooit zo veel vrienden gehad met een burn-out. Zitten de meest nuchtere mensen die ik ken ineens op meditatie- en mindfulnesscursus. Of elke ochtend te headspacen. En is een maandelijks gesprek met een coach of psycholoog ‘iets wat iedereen tegenwoordig doet.’ Kortom; in plaats van wat meer schijt te krijgen aan die druk om continu te moeten presteren, vlammen we gewoon lekker door. En zoeken we middelen om we dit juist langer vól te houden. Beetje krom wel, niet?
Fuck it. Maar nu echt.
Maar het verlangen naar die idealen die wij onszelf opleggen, gaat verder dan alleen die droombaan en voldoende likes op social. En dat werd wel duidelijk tijdens de Grote Millennial Fuck-It Show van Daan Klever en Wing Yan Man. Daar stond ik dan met microfoon in de hand, 5 minuten na het startsein van deze workshop, al te karaoken (lees: mee te blèren) op I Want It That Way van de Backstreet Boys. Nou, ik kan je vertellen: daarna maakt vrij weinig je nog uit. Dus over een ijsbreker gesproken… petje af jongens. Er werd gepraat over onzekerheden als dik zijn en een kromme neus, tot aan waarom je zo ontzettend graag geen weirdo, loser of luie donder wilt zijn. Over erbij horen en over die eeuwige FOMO waar iedereen aan ‘lijdt.’ En eens in de zoveel tijd wordt er geroepen: ‘maar, fuck die shit!’ En dan denk je inderdaad, fuck die shit ook. Die corporate carrière waar je vader zo trots op is, dat koophuis van die vriend waar jij de komende vijf jaar nog louter van droomt tot aan die k*t onbetaalbare vakantievilla op Mykonos. Fuck it.

Gun jezelf die bank-aardappel-avond
De Grote Millennial Fuck it Show; een hele een verademing dus. Maar; the show must go on. En dan heb ik het niet over het doorgaan met je leven 10x leuker te laten lijken dan het eigenlijk is. Nee, juist om je eigen, persoonlijke Fuck It show vol te houden. #HOEDAN? Nou, de eerstvolgende keer dat jij het gevoel hebt dat je weer iets ‘moet’, laat je dat restje onderin die kan gewoon lekker voor wat het is. ‘Vlammen’ hoeft niet elke dag van de week, anders zou het ook niet meer zo heten. Gun jezelf eens in de zoveel tijd gewoon een bank-aardappel-avond. Ook op vrijdag. Wát VRIJDAG?! Ja, gewoon doen. Lekker burgerlijk en recalcitrant. En vul die denkbeeldige knapzak met ‘schijt’ en deel dat af en toe beetje bij beetje uit. Als je weer het gevoel hebt, dat je weer iets moet. Van jezelf. Van je moeder. Of van je super sociale en hippe vrienden, die lekker wél naar de FRITS-borrel gaan. Hee doei hè, veel plezier.
Lees ook: ‘Millennial Coaching: al dat ‘moeten?’ In de kliko!’